Radzyń Podlaski położony jest na skraju obszaru Europy Zachodniej tuż przy granicy Europy Wschodniej, w makroregionie Niziny Środkowoeuropejskiej, mezoregionie Równiny Łukowskiej, w północnej części województwa lubelskiego.rzez Miasto płynie niewielka rzeka Białka z dwoma dopływami, a jej płytka dolina dzieli obszar Radzynia Podlaskiego na dwie części: północną i południową.
Teren Miasta jest stosunkowo płaską równiną, a deniwelacje w jego obrębie sięgają 16m. Warunki fizjograficzne w centralnej części Miasta i jego otoczeniu nie są zbyt korzystne i charakteryzują się małą nośnością gruntów oraz wysokim poziomem wód gruntowych, szczególnie w obszarze doliny rzeki i jej dopływów (od 0.0 na terenach podmokłych, do 2.0-3.0 m w innych miejscach). Na terenach otaczających Miasto występują liczne obszary zalesione.

Dalekie zewnętrzne powiązania Radzynia Podlaskiego z krajem i zagranicą zapewniają przebiegające przez Miasto drogi krajowe: nr 19 prowadząca w kierunku północnym do Białegostoku i dalej za granice kraju do Kowna (Litwa) i Rygi (Łotwa) oraz w kierunku południowym do Lublina i Rzeszowa, a następnie za granicę kraju do Koszyc (Słowacja), nr 63 prowadząca w jedną stronę do Siedlec, a w drugą do przejścia granicznego z Białorusią w Sławatyczach.

Radzyń oddalony jest od Lublina (siedziby władz wojewódzkich) o ok. 70 km. oraz od Białej Podlaskiej o ok. 54 km. Okoliczne mniejsze ośrodki miejskie to: Łuków położony w odległości ok. 24 km, Międzyrzec Podlaski w odległości ok. 29 km Parczew w odległości ok. 30 km.

Tereny, na których powstał Radzyń, w czasach Polski przeddzielnicowej oraz w okresie rozbicia dzielnicowego podlegały zwierzchnictwu Prowincji Sandomierskiej. W XII wieku weszły w skład Ziemi Łukowskiej, a w 1474 roku znajdowały się w składzie nowopowstałego województwa lubelskiego i pozostały w nim aż do II rozbioru. Ziemia Łukowska, będąca w czasach piastowskich obszarem granicznym, schrystianizowana prawdopodobnie w drugiej połowie XII wieku była słabo zaludniona i mocno zacofana gospodarczo. Przyczyną takiego stanu rzeczy były łupieżcze najazdy sąsiadów: Litwinów, Rusinów, a nawet Tatarów. Po zawarciu Unii polsko-litewskiej peryferyjne dotąd obszary znalazły się w centrum olbrzymiej monarchii Jagiellonów i w XV oraz XVI wieku przeżywały okres przyśpieszonego rozwoju gospodarczego, którego wyrazem był wzmożony ruch lokacji miast i wsi.